موسیقی مقامی

موسیقی مقامی

موسیقی مقامی (موقامی ) یادگار جلوه‌های زیبایی از فرهنگ دیرینه مشرق زمین است ،که از تحریف و دگرگونی اعصار مصون مانده . نغماتی در موسیقی”مقامی “ پیدا می‌شود که به عهد باستان برمی‌گردد

تاریخ موسیقی این سرزمین به زمان کوچ آریایی‌ها به ایران بر‌می‌گردد و در پاره‌یی از نقاط برخی از نغمه‌ها به صورت بکر و دست نخورده، حکایت از یک اصالت باستانی دارد و اگر برای بررسی موسیقی، خراسان بزرگ را مد نظر قرار دهیم، باید پهنه‌ی این دیار را از کرانه‌های غربی خزر تا پهنه‌های ابیورد و نسا ،مرو و تا کویرهای خراسان و هرات، مرز هندوچین مورد کاوش قرار دهیم. وی با تاکید بر این که خراسان فعلی نیز به علت وسعت جغرافیایی و تنوع پراکندگی اقوام و فرهنگ‌های مختلف دارای موسیقی ”مقامی “ متنوع و مختلفی است، گفت: تنوع نژادی از عرب‌های سامی تا هزاره ، بلوچ و نژادهای کرد و کرمانج و ترک و ترکمن و مغول در این استان ،باعث شده است، که یکی از غنی‌ترین گنجینه‌های فرهنگی موسیقی به وجود بیاید، که بر خلاف بیشتر مناطق ایران از سبک خاص برخوردار نیست و در نواحی مختلف استان وحدت سبک ندارد

آنه مراد رستگاری استاد مسلم موسیقی مقامی ترکمن

آنامراد رستگاری، هنرمند پیشکسوت موسیقی مقامی خراسان شمالی عنوان درجه یک هنر و نشان دکترای افتخاری را کسب کرد

از کلاس پنجم ابتدایی شروع کردم به محلی زدن و دوتار به دست گرفتم . چُخ چُخ یا چَه چَه (آواز خوانی ) که میکنیم حالت گریه است .گریه را در این موسیقی به این صورت گنجانده اند و هِی هِی کردن آه و ناله است کسی که عاشق باشد می تواند گریه کند . در قدیم خواندن را عیب می دانستند و زنان هل هل میزدند (گروهی به گلوی اشان می زدند ) مردان در جشن ها و متناسبت ها مینواختند(دو تار و کمانچه )؛ به دوتار میگوییم تندورا و آه و ناله ی عشایر به این صورت در موسیقی گنجانده شده است .